The notion of Territory holds a special place in Public International Law. It is the locus of Sovereignty, without which the entire system of International rules and protections collapses. Sovereignty is the foundational concept underlying the Nation State: the primary Actor in International Relations.
Moreover, Territory is the sine qua non of human habitation — however vertical a State decides to build, humans require land in order to grow and thrive.
How many nukes do you need, really?
I mean, America can lose 5,000 of its 5,550 nukes and still have plenty left over to destroy the world.
But never mind that. Think about the message this sends.
It communicates that you can be powerful without overwhelming nuclear capabilities. It also calls Putin’s repeated nuclear bluffs.
If successful, it tells the world it’s possible to de-escalate a tense situation between nuclear powers.
Most of all, it turns the world’s attention squarely on Russia’s increasingly desperate war, and not in a good way.
The timing is right, too. Like China and India, countries that have so far been neutral are becoming increasingly critical of Putin’s nuclear rhetoric. Such a unilateral step on the part of the US might just push them into tacit opposition of his war.
When that happens, Russia stands more or less alone in its aggressive stance towards Ukraine.
It’s a high risk strategy, as it is uncertain how the Russian regime will react to increased global pressure, in addition to its already failing conventional war.
Will Putin back down? Can he even back down? Can the regime maintain its composure as the walls collapse around it?
Recent actions, regime rhetoric, and approved media opinions emanating from Moscow indicate a resounding “no” to these questions.
The intuitive thing to do would be to continue to escalate, in hopes of deterring the regime from trying anything stupid, like detonating a nuclear device.
Yet sometimes a counterintuitive option is preferable. Especially when the results of climbing the ladder of nuclear escalation are too inevitable to contemplate.
Mr Biden, tear down those nukes!
Als je harddrugs gebruikt, financier je zware criminaliteit en liquidaties.
Ferd Grapperhaus, Minister van Justitie (VVD) 2018
Drugsgebruikers houden met hun gedrag criminaliteit in stand.
Joël Voordewind, Kamerlid CU 2019
Geweldsontsporingen in de Nederlandse onderwereld. De maatschappij vraagt zich af wie hiervoor verantwoordelijk is. Het wordt tijd dat de politiek de hand in eigen boezem steekt.
Drugsgebruik is van alle tijden. Mensen hebben de neiging om hun geestelijke gesteldheid zo nu en dan te veranderen. Daaraan kunnen meerdere motivaties ten grondslag liggen, van vluchten tot vieren. Het is niet aan mij om deze motivaties bloot te leggen of te beoordelen. Ik signaleer vooral een robuust fenomeen, dat maar beperkt vatbaar is voor overheidsingrijpen.
De oorspronkelijke coronavaccinatie had naast persoonlijke bescherming vooral ook tot doel om de sociale volksgezondheid te dienen. De boostervaccinatie wordt expliciet door de rijksoverheid aangeraden “want kort na vaccinatie heeft u een hele hoge hoeveelheid antistoffen in uw lichaam”.
Oftewel, het gaat bij de boostervaccinatie vooral om persoonlijke bescherming.
De afgelopen tijd heeft Nederland te maken gehad met een situatie die veel van ons heeft gevraagd. Om de zwakkeren te beschermen en om de zorg beschikbaar te houden is de samenleving meerdere malen voor langere tijd stilgezet.
Na anderhalf jaar van stevige maatschappelijke offers dreigt de zorg nu opnieuw overspoeld te worden door coronapatiënten. Dit is onwenselijk. Onwenselijk voor de onfortuinlijke coronapatiënten zelf. Onwenselijk voor iedereen die aangewezen is op zorg. En onwenselijk voor de zorg zelf, die al veel te lang op haar tandvlees loopt.
Geen ideale situatie. Zeker niet wanneer er harde keuzes moeten worden gemaakt, tussen wie wel intensieve zorg krijgt en wie niet. Wie wel geopereerd kan worden en wie niet. Wie sterft en wie overleeft.
De vraag is niet of het stilleggen van de samenleving hieraan een bijdrage kan leveren. Dat weten we inmiddels. We kunnen er met zijn allen voor zorgen dat de druk op de zorg, en het menselijk lijden dat ermee gepaard gaat, wordt verminderd.
Er is een meer fundamentele vraag. Een vraag waar we in allerijl steeds aan voorbijgaan. Die van de proportionaliteit.
For the past two decades, sounds of steel have enchanted town squares and subway stations all over the world. Mysterious, melancholy, meditative, and unfailingly fascinating.
Passers-by turn their heads to locate the source of these uncommon sounds. They linger, savor the sweet melodies, and perhaps donate to the busker fortunate enough to have access to such a pleasant sounding instrument. Their day brightened, the spectators move on.
That instrument has been called many things over the years, with names such as pantam, Hang, and handpan being the most commonly used.
This is not to the liking of the people who first came up with the idea, shape, material, and sound of the instrument. They are the ones who thought of the name Hang, and they feel that their creation has been stolen from them.
Meditative though their sounds may be, conflict is brewing amongst the makers of these instruments.