De afgelopen tijd heeft Nederland te maken gehad met een situatie die veel van ons heeft gevraagd. Om de zwakkeren te beschermen en om de zorg beschikbaar te houden is de samenleving meerdere malen voor langere tijd stilgezet.
Na anderhalf jaar van stevige maatschappelijke offers dreigt de zorg nu opnieuw overspoeld te worden door coronapatiënten. Dit is onwenselijk. Onwenselijk voor de onfortuinlijke coronapatiënten zelf. Onwenselijk voor iedereen die aangewezen is op zorg. En onwenselijk voor de zorg zelf, die al veel te lang op haar tandvlees loopt.
Geen ideale situatie. Zeker niet wanneer er harde keuzes moeten worden gemaakt, tussen wie wel intensieve zorg krijgt en wie niet. Wie wel geopereerd kan worden en wie niet. Wie sterft en wie overleeft.
De vraag is niet of het stilleggen van de samenleving hieraan een bijdrage kan leveren. Dat weten we inmiddels. We kunnen er met zijn allen voor zorgen dat de druk op de zorg, en het menselijk lijden dat ermee gepaard gaat, wordt verminderd.
Er is een meer fundamentele vraag. Een vraag waar we in allerijl steeds aan voorbijgaan. Die van de proportionaliteit.